FÆTTA

(að), v. = fækka.

* * *

mod. fækka, which form occurs in MSS. of the 14th century, also fætka; but in a poem of 1246 tí-rætt and fætta are made to rhyme: [fár]:—to make few, reduce in number, in old writers with acc., in mod. with dat.; at fætta skyldi húskarla, Ó. H. 113 (Fms. iv. 255).; Hkr. ii. 183 fækka less correct; ok fætta svá lið þeirra, Fbr. 74 new Ed., but fæcka in Fb. ii. 164, l. c.: reflex. to grow fewer, less, en er Hákon jarl sá fættask liðit á skipum sínum, Fms. i. 174; þegar grjótið fættisk, xi. 95; þá er fattask tóku föng, Sturl. i. 135; at eldiviðrinn tæki at fættask, Orkn. 112; fækkuðusk skotvápnin, Eb. 248.

2. to grow cold, unfriendly, (fár II); heldr tók at fækkask með þeim, Vápn. 9, Fs. 149.